بی‌رویا و بی‌قصه بودن، بزرگ‌ترین کمبود زندگی امروز است
مجتبی مهدی، نویسنده و کارگردان نمایش «قصه سیبی که پرواز کرد» با بیان اینکه در شرایط دشوار امروزی تنها عشق به تئاتر باعث تولید نمایش می‌شود، بزرگ‌ترین کمبود زندگی ما در جهان امروز را بی‌قصه و بی‌رویا بودن دانست.
به گزارش ایران‌تئاتر، مجتبی مهدی، نویسنده و کارگردان تئاتر پس از 10 سال دوری از صحنه از اوایل مرداد امسال با نمایش «قصه سیبی که پرواز کرد» در تالار هنر میزبان مخاطبان است.
مهدی درباره داستان این نمایش گفت: «داستان برگرفته از هفت داستان ایرانی و خارجی شامل ملک جمشید، حسن کچل، پادشاهی که پسر نداشت، سفید برفی، آدم و حوا است و به زندگی ۲ خانواده اشاره دارد که درختی در خط مرزی خانه‌شان سبز می‌شود و کم‌کم بر سر مالکیت این درخت کارشان به اختلاف می‌کشد.»
او ادامه داد: «خط ربط همه این داستان ها با یکدیگر سیب است که از آن به عنوان میوه‌ای برای صلح استفاده می‌شود.»
این هنرمند بیان کرد: «همیشه به دنبال این بوده‌ام که به جای حضور شخصیت‌های منفی و شرور چون غول، دیو و جادوگر در قصه‌‌های کودکانه شخصیت‌های جدیدی داشته باشم که آن‌ها با لطافت به زندگی نگاه کنند نه اینکه همیشه درگیر زد و خورد و خشونت باشند.»
او بیان کرد: «صلح تنها چیزی است که در این شرایط زندگی بشر لازم است به آن فکر کرد و مسئله جهانی است.»
نویسنده و کارگردان نمایش «قصه سیبی که پرواز کرد» گفت: «قصه و بازی لازمه زندگی کودکان و نوجوانان است. دو عنصری که در زندگی امروز فراموش شده و کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. من همواره سعی می‌کنم تا به جای تحلیل‌های روانشناسانه و دشوار در آثارم برای آن‌ها قصه تعریف کنم، چرا که براین باور هستم بزرگ‌ترین کمبود زندگی ما در جهان امروز بی‌قصه و بی‌رویا بودن است.»
این هنرمند با اشاره به دشواری تولید اثر نمایشی به ویژه برای کودکان و نوجوانان بیان کرد: «من بعد از ۱۰ سال و صرفا به دلیل عشق به تئاتر و عزیزانی که علاقه‌مند و عاشق کار در تئاتر بودند، به صحنه برگشتم، اما شرایط اقتصادی اصلا اجازه کار حرفه‌ای را به گروه‌های نمایشی به ویژه هنرمندانی که در حوزه تئاتر کودک و نوجوان فعال هستند، نمی‌دهد. این شرایط باعث شده است تا هر روز تئاتر کار کردن از روز قبل دشوارتر شود. و این موضوع در زمینه تئاتر کودک و نوجوان پررنگ‌تر است.»
مهدی در پایان بیان کرد: «متاسفانه هیچ‌حمایتی از روند تولید نمایش‌ها نمی‌شود و تئاتر کودک و نوجوان برای مسئولان اهمیت خاصی ندارد. در واقع نسبت به آن بی‌تفاوت هستند و به این شکل شرایط سخت‌تر هم می‌شود. در حالیکه برای این گروه سنی می‌توان کارهای ویژه و حرفه‌ای انجام داد.»
نظرات
0نظر خود را ثبت کنید